به بخش مقالات انجمن فیزیک خوش آمدید
مقدمه
فارغ از اینکه بسیاری از ما یک سال را یک عمر تکرار کرده ایم و به ظاهر دقایق
و ساعات و هفته های بسیاری را با ریتم ثابتی گذرانده ایم، ولی آهنگ گذر زمان یا
ریتم تیک تاک ساعت ها، ثابت و مطلق و خطی نمی باشد و هر یک از ما گذر زمان را
متفاوت تجربه می کنیم. لحظاتی را که با درد و رنج و غم و غضه و بیماری و شکنجه و
انتظار سپری می کنیم، دیر می گذرد، و
لحظاتی را که با عشق و شادی و نشاط و خرسندی و سودمندی و ارزشمندی می گذرانیم، زود
می گذرد!! هر یک از ما حال متغیری داریم، حال متغیر ما را مردگان آینده می نامیدند
و نوزادان تازه میلاد گذشته اش می نامند. گذشته و آینده ای در اختیار هیچیک از ما
نمی باشد و پشیمانی از کرده ها ما را از ناکرده ها بازمی دارد!!
زمان، توالی رویدادهای برگشت ناپذیری است وساعتی که گذر زمان را اندازه گیری
می کند، یک اندازه گیری نسبی رویدادی نسبت به رویدادی دیگر است، رویدادی که برای
ما زمینی ها چند سال بطول می انجامید، چه بسا که از نگاه سرنشین سفینه ای تیز
پرواز در یک چشم به هم زدن، به وقوع پیوسته باشد. از قرن هفدهم تا اواخر قرن
نوزدهم، تبدیلات گالیله ای و مکانیک نیوتنی بی رقیب و بی منازع بود و مطلق گرائی
گرایشی غالب بود. دنیای مطلق معقول افلاطونی، دنیای مطلق و مقدس کلیسائی، دنیای
مطلق عقلانیت عصر روشنگری، چارچوب مطلق نیوتنی، رتیم مطلق تیک تاک جهانی، چارچور
مرجع و مرجح جهانی،زمان مطلق، مکان مطلق، جرم مطلق، اندازه گیری مطلق، حقیقت مطلق،
کمال مطلق ....، همه آنچه را که فیزیکدان ها از زمان گالیله و نیوتن آموخته بودند،
در اواخر قرن نوزدهم با پیدایش پدیده های نوظهوری به چالش گرفته می شد. همانطور که
نسبیت گالیله ای پایانی بر سکون ارسطوئی بود، نسبیت انیشتین نیز، پایانی بر زمان و
مکان و جرم و انرژی مطلق جهانی بود و نسبیت به عنوان آنتی تز مطلق گرائی به میدان
برآمد و اهمیت ارتباط هر چیزی را با چیزهای دیگر واکاوی کرد و با وجودی که ایده
های غامض و پیچیده ای را با خود داشت، ولی چشم انداز وسیعی را بازگشائی کرد،
ادراکات شهودی آدم ها به نفع فضا و زمان و جرم و انرژی مطلق بود، ولی هنری
پوانکاره، ریتم گذر زمان را به حرکت وابسته می دانست و حتی از وجود امواج گرانشی
سخن به میان آورد. هرمان مینکوفسکی هر واقعیت و رویدادی را به فضا- زمان نسبت می
داد و فضا- زمان را مجموعه ای از رویدادها و زمان را بُعد چهارم هندسه فضا- زمان
می دانست. مایکلسن و مورلی با طرح تداخل سنج هایی سرعت انتشار نور را مستقل از
سرعت منبع تولید نور و سرعت حرکت ناظر بدست آورد و به فرض وجود اتر و چارچوب مرجع
جهانی خاتمه داد.
